Zelfzorg, kwetsbaarheid, empathie worden vaak als een onbekend en onzeker terrein ervaren, en krijgen daardoor vaak geen kans. Door de hartelijke keuze te maken dit allemaal oprecht aandacht te geven, kan je innerlijke krijger wakker worden vanuit een diepe authenticiteit en krijg je de vaardigheden aan te pakken wat je echt ten harte ligt.
Voor mij is dat wel een weg geweest. Pas toen mindfulness, compassie en geweldloze communicatie samenvielen, kon ik op een heel andere manier naar het leven kijken in relatie met anderen en de uitdagingen die op ons pad liggen.
Kwetsbaarheid kunnen toelaten ligt aan de basis van diepe verbondenheid en innerlijke kracht. Hoe kan dat? Lijkt kwetsbaarheid net niet aan de basis van zwakte te liggen? Gaan we anderen en contacten net niet vermijden omwille van onze kwetsbaarheid? Hoe kan kwetsbaarheid een kracht zijn en je hartelijke verbondenheid met je dierbaren en het leven versterken? Het is een uitnodiging die moed vraagt om ze aan te nemen en je veel meer zal geven…
We kunnen ons eigen leven en dat van onze dierbaren mooier maken! Daarvoor is het nodig contact te maken met wat ons levensvreugde geeft en met wat anderen levensvreugde geeft. Mij lijkt dit in ieder geval een mooie uitnodiging! Het lijkt misschien eenvoudig maar is niet zo. Laat ons beginnen bij onszelf.
Ben jij opgevoed omringd door mensen die aandacht hadden voor jouw wensen, behoeften en verlangens? Mocht dit er zijn? Als het antwoord “ja” is, prijs je gelukkig! En hopelijk kan je deze tot op vandaag herkennen, uitdrukken en vieren!
Velen zullen echter “nee” antwoorden. Er is nooit echt ruimte voor geweest, omdat anderen hun wensen en noden willen opdringen. We zijn opgegroeid in structuren die gebaseerd zijn op mensen die denken dat ze weten wat er goed is voor anderen en dit ook gaan opdringen. Niet alleen in onze opvoeding, in de ouder-kindrelatie. Onze hele samenleving en manier van denken is er door gevormd en onderhoudt deze dominantiestructuur. En dit op basis van een dominantietaal die op een kritische manier naar de wereld en het leven kijkt en alles evalueert. Dit is wat onze criticus doet. Ze heeft een idee van wat goed en slecht is. Wat goed is, verdient beloning en wat slecht is, verdient straf. Op deze manier kijken we naar onze kinderen, naar onze partner, naar alle mensen inclusief onszelf. En we straffen in de eerste plaats met onze oordelen, die soms boosheid tot agressie worden.
Kunnen we ons met elkaar verbinden vanuit een andere plaats dan van goed en slecht, van belonen en straffen? Een andere plaats waar we onszelf minder opdringen maar elkaar kunnen ontmoeten en een geschenk worden voor elkaar? Dit is de uitnodiging!
Het vraagt in de eerste plaats een erkenning van onze kwetsbaarheid en dus onze behoeften om te kunnen floreren. Dit is een grote stap. De controle en dominatiestructuur waarin we zijn opgegroeid heeft ons ‘ beschaamd’. Je hebt geen eigen behoeften! We werden verteld dat grootse mensen bereid zijn zich op te offeren. Dit betekent dat ze geen eigen behoeften hebben of als ze die dan toch herkennen, dat ze deze bereidwillig opzij schuiven. Dat de ander belangrijker is….
Wist je dat zelfs de Boeddha zei dat er niemand zo waard is je liefde te krijgen als jij zelf? Je draagt zorg en je geeft aandacht aan je behoeften! Zoals Marshall Rosenberg, grondlegger van geweldloze communicatie, uitdrukt: “We zijn geen goede onderdanen, slaven meer van de dominantiestructuur als we onze eigen behoeften kennen en bestaansrecht geven”. Ze liggen aan de basis van je persoonlijke kracht, en dit is de kracht van je kwetsbaarheid. Je weet waarvoor je wilt opkomen en je doet dit ook, gewoon omdat dit is wat aan de basis van je levensvreugde en je levenskracht ligt.
En het mooie is dat we dit kunnen doen in ontmoeting met elkaar. We dragen compassievol bij aan het welzijn van onszelf en de ander, vanuit die natuurlijke vreugde die voortkomt vanuit geven. Ja, onze hersenen zijn zo gebouwd dat we vreugde ervaren in het geven. Onderzoek toonde dat aan. En als je nu kijkt naar religieuze tradities, ook daar vind je de uitnodiging bij te dragen aan elkaars welzijn.
Dus wat kunnen we doen om elkaar leven mooier te maken?
We geven niet om schaamte of schuld te vermijden, we geven vanuit de vreugde en compassie van het hart. We geven vanuit onze nobele plaats. Voor mij is dat een mooie ontdekking geweest, een aanvulling op mindfulness dat mijn leven nog rijker heeft gemaakt in het bijzonder in verbinding met andere mensen…